Skrajności ruchów społecznych

W jakie sposób grupy społeczne mają walczyć o swoje prawa? Mogą wybrać jedną z dwóch walk: "na papierze" lub "na ulicy". Pierwsza polega na wysyłaniu petycji, przygotowywaniu projektów aktów prawnych, czy angażowaniu mediów w kampanie informacyjne. Druga zakłada manifestacje jak na przykład marsze równości, czy też okupowanie sal sejmowych. Oczywiście, ta druga metoda jest skuteczniejsza, bo umożliwia lepsze zaistnienie medialne, ale stwarza również problem, bo prawie zawsze w grę wchodzą emocje, które "materializują" się poprzez poglądy jednostek reprezentujących dany ruch. Poglądy te są na ogół bardzo skrajne i niezgodne z głównym nurtem ruchu, ale przez niewłaściwe medialne zobrazowanie mienią się jako coś wiodącego.

Ta "materializacja" wiąże się z emocjami ludzi, pokazuje poniekąd prawdę o nich. Skrajności w ruchach społecznych mogą być wywołane na jeden z trzech sposobów.

1. Gdy skrajne poglądy tożsame są ze byt dużymi żądaniami zaburzającymi równię praw, to może być to skutek, że pewni członkowie danego ruchu po wielu latach bycia ofiarami (tylko z tytułu płci, wieku, niepełnosprawności, orientacji, czy koloru skóry) chcą zadośćuczynienia za długie cierpienie.

2. Jeżeli ktoś przez wiele lat był w roli ofiary, to na skutek swoich przeżyć może nie chcieć wychodzić z pozycji osoby zależnej. Stąd kuriozalne wręcz żądania, czy zachowania, które mają ośmieszyć dany ruch i oddalić realizację postulatów zwiększających prawa, a co za tym idzie wpływających pozytywnie na pewność siebie.

3. Czasem brak określonych praw pociąga za sobą i brak powiązanych z nimi obowiązków. Dlatego też członkowie danej społeczności, choć lepszym określeniem byłoby "pseudoczłonkowie" albo wysuwają dziwaczne, bezsensowne postulaty, albo też całkowicie odżegnują się od danego ruchu, krytykują jego idee, skrajności przedstawiając jako fundamenty. Np. wielu gejów nie chce związków partnerskich, bo wolą życie bez zobowiązań, lubią uwodzić i nie chcą, by możliwość zawarcia związku wymusiła na nich zmianę stylu życia. Występujący tu mechanizm jest więc podobny do tego z punktu 2., ale działania tutaj są wyraźnie celowe i dokonywane na ogół w pełni świadomie.

Działania z punktu 1. i 2. są najczęściej nieuświadomione i w praktyce odpowiadają za większość promocji skrajności jeśli chodzi o ruchy społeczne. Wynikają na ogół z wieloletniej dyskryminacji. Czy nie stanowi to więc dowodu na to, że jednak wszelkiego rodzaju manifestacje i protesty są lepszą formą oddziaływania na władzę i resztę społeczeństwa? Pamiętajmy, że realizacja wznoszonych postulatów to długi proces i wszelkie skrajności zostają w porę wychwycone i usunięte.

Na koniec warto podkreślić, że żadna społeczność nie była, nie jest i nie będzie w pełni idealna. Pewne zachowania, nierzadko skandaliczne i oburzające są czymś naturalnym. Można więc uznać, że organizacja z pełną dyscypliną wszystkich członków jest czymś nienaturalnym i chyba właśnie tego należy się bać.