Choć od katastrofy smoleńskiej minęły już prawie 4 lata, to temat ten jest wciąż nie tylko przedmiotem debaty publicznej, ale także wewnętrznym problemem wielu ludzi. Ludzie ci, bowiem nie mogą bądź nie potrafią dojść do siebie po tym, co zdarzyło się w tamten pamiętny sobotni poranek. Ten brak spokoju wynika głównie z tego, że zalewają nas sprzeczne ze sobą wyjaśnienia przyczyn tej tragedii. Mamy raport MAK – u i Komisji Millera i zupełnie przeciwstawny do niego Raport Komisji Macierewicza. Mamy nieszczęśliwy wypadek spowodowany po części przez winę pilotów, mgłę i nieprzygotowane smoleńskie lotnisko kontra eksplozje, które rozerwały tupolewa. Mamy brzozę, której ścięcie miały bezpośrednio przyczynić się do obrócenia samolotu i jego upadku kontra twierdzenia, że brzoza nie mogła oderwać skrzydła lub też stwierdzenia, że samolot przeleciał nad drzewem. Te skrajne wyjaśnienia wielkiej tragedii dodatkowo wzmacniane są co chwilę pojawiającymi się sensacjami na temat trudności w śledztwie czy wciąż opóźniającymi się zwrotami dowodów, a zwłaszcza wrakiem. Przeciętny człowiek, zagubiony w medialnym chaosie nie wie co myśleć. Tą bezradność dodatkowo pogłębia fakt, że mało kto zna się na samolotach, a już tym bardziej na wypadkach lotniczych i jest w stanie określić czy przygotowywane symulacje ostatnich chwil lotu są zgodne z zapisami rejestratorów na pokładzie. Co więcej, nawet jeżeli ktoś się na tym zna, to i tak nie jest w stanie stwierdzić opierając się jedynie na informacjach z mediów, czy nie dokonano manipulacji przy odczycie danych z czarnych skrzynek. Zresztą nikt nie jest w stanie stwierdzić czy podawane do publicznej wiadomości wszelkie informacje na temat tej katastrofy są zgodne ze stanem rzeczywistym. Musielibyśmy wszyscy bowiem uczestniczyć w śledztwie, co jest oczywiście niemożliwe. Jak zatem mamy patrzeć na katastrofę smoleńską? Czy skazani jesteśmy na bezmyślną akceptację tez, docierających do nas z rozmaitych stron? Nie. Możemy sami analizować te rzeczy, które nie mogą zostać zakwestionowane, te na które wszyscy muszą odczytać tak samo niezależnie od tego jakie poglądy głoszą. Takich rzeczy jest niestety niewiele, jednakże co chwilę pojawiają się nowe, ale o tym za chwilę. Najpierw przedstawię te tematy o których głośno nie było wcale, albo jedynie przez krótką chwilę, a dla istoty smoleńskiej tragedii ich przytoczenie jest konieczne.

Tajemnica pierwszego filmu

Ten film widzieli chyba wszyscy. Pierwsze minuty po katastrofie prezydenckiego Tupolewa, ten odgłos syren alarmowanych, ogólnie przeraźliwy obraz smoleńskiego lasu wielu osobom zapadł w pamięci. Film ten stał się też ważnym narzędziem dla zwolenników spiskowych teorii w kwestii katastrofy. Wiele osób próbowało i wciąż próbuje znaleźć na filmie rzeczy, których raczej tam nie ma, a mianowicie: osoby, które ocalały i opuszczają szczątki samolotu, czy Rosjan mających dobijać ofiary głośno wykrzykując przy tym na przykład słowa: „strielaj”. Piszę, że raczej takie rzeczy nie miały miejsca, ponieważ obrażenia ofiar, ich rozczłonkowane ciała i ogromny rozrzut szczątek maszyny wskazują, że zapewne katastrofy nikt nie przeżył. Ale nie chcę skupiać się na samym filmie, ale na fakcie jego nakręcenia. Coś mi mówi, jakieś wewnętrzne przeczucie, że ten film mógł nie powstać w żywiołowy sposób. Wydaje mi się, że sytuacja w której osoba po uświadomieniu sobie, że obok rozbił się samolot wyciąga komórkę i spontanicznie biegnie na miejsce by sfilmować miejsce katastrofy jest trochę mało prawdopodobna. W mojej opinii większość osób pobiegłaby na miejsce wypadku, ale nie z komórką z włączonym nagrywaniem w ręku. Nie wiem na pewno, ale chyba nie było katastrofy samolotu, przy której powstałby film z pierwszych chwil po tragedii i został po chwili umieszczony w Internecie. Oczywiście to są jedynie moje przypuszczenia. Czy film ten powstał celowo, po to by szybko zepsuć atmosferę pełną solidarnych odruchów, po to by szybko wróciły polityczne (i nie tylko) podziały, które praktycznie tylko na czas żałoby zeszły na drugi plan? Co ciekawe wciąż nie jest  znany autor tego filmu.  Nie udało się także ustalić jakie to słowa w języku rosyjskim i polskim padają na  trwającym 1 minutę i 24 sekundy filmiku. Nie ma także oficjalnego stanowiska w sprawie odgłosów wystrzałów słyszalnych na filmie. W mediach wskazuje się, że autorem filmu jest mechanik samochodowy, pracownik pobliskiego warsztatu.  Co ciakwe, inny pracownik tego samego warsztatu, który miał mieć akurat przerwę na miejsce katastrofy nie pobiegł, bo takie wydarzenie nie było dla niego niczym nadzwyczajnym. Sam autor filmiku kryzków po polsku miał nie słyszeć. Kto zatem kłamie?

Zapomniana zagadka

O tym mówiło się niezwykle cicho. Zupełnie jakby ktoś nie chciał, by zrobił się z tego szum. O jakiej zagadce mowa? O zagadce tak rozległego rozrzucenia szczątków Tupolewa, dodatkowo tak niewielkich szczątków. Eksperci nie potrafią jednoznacznie wyjaśnić jakim cudem samolot, który upadłszy z wysokości kilkunastu metrów rozbija się na tak niewielkie fragmenty. Oczywiście, nie dotyczy to ekspertów pracujących przy komisji Millera, ale jedynie tych, którzy swóje opinie wygłaszali w pierwszych dniach po katastrofie patrząc na zdjęcia satelitarne. Warto nadmienić, że naukowcy ci nie przyłączyli się póżniej do zespołu Antoniego Macierewicza. Gdy pojawiły się raporty mające wyjaśnić przyczyną katastrofy jakoś dziwnie ucichli. Antoni Macierwicz ostatnimi czasy zwraca uwagę na fakt rozbicia się samolotu aż na 60 tysięcy kawałków. Co więcej zagadką jest też przyczyna tak rozległego przestrzennie rozrzucenia szczątek. Niektóre szcząki ludzkie odnaleziono nawet przed miejscem wbicia się samolotu w ziemię. Obszar, który zajmowały szczątki maszyny zajmował  trzy długości samolotu. Nawet oficjalne symulacje lotu Tupolewa przedstawiające jego zderzenie z ziemią nie wyjaśniają tak wielkiego rozrzucenia szczątek. Samolot po prostu na nich upada na ziemię, oczywiście, po wcześniejszym kontakcie z brzozą, ale pozostaje w większej całości. Taki rozrzut za pomocą komputerowej rekonstrukcji można by przedstawić jedynie poprzez eksplozję, albo rozpodanie się samolotu już w powietrzu. Kolejną tajemnicą jest to dlaczego fragment statecznika w ciągu kilkudziesięciu godzin po katastrofie zmienił swoje położenie na kilkadziesiąt metrów bliższe pozostałym fragmentom rozbitej maszyny. Czy może to wskazywać, że ktoś chciał ukryć, że maszyna zaczęła rozpadać się wcześniej? Więcej na tej stronie: http://wpolityce.pl/wydarzenia/29921-zagadka-rozrzucenia-szczatkow-tupolewa-w-smolensku-ciag-dalszy-on-nie-mogl-sie-tak-po-prostu-rozleciec-na-kawalki

Trotyl, którego nie było

Na konferencji 7 kwietnia Prokuratora Wojskowa z całą pewnością stwierdziła, że na pokładzie Tupolewa nie doszło do eksplozji. Pierwsze wzianki o tym, że jednak materiały wybuchowe były pochodzą z Rzeczpospolitej z 30 października 2012 roku. Jednak jeszcze tego samego dnia prokuratura na konferencji stanowczo im zaprzeczyła twierdząc, że to, że urządzenia pomiarowe wykryły trotyl wcale nie dowodzi, że to faktycznie był trotyl. Sugerowano, że potrzbne są dokładniejsze badania, że detektory mogły wskazać, że to trotyl, choć w istocie była to np. pasta do butów. Nikt nie odnosił się do tego, że producent urządzeń pomiarowych wskazał iz prawdopodobieństwo pomyłki jest znikome. Sam Jan Bokszczanin producent spektrometrów powiedział tak: "Jeżeli to urządzenie wskazuje, że był to trotyl, to prawdopodobieństwo, że to nie był trotyl ? jest bliskie zeru" http://www.stefczyk.info/wiadomosci/polska/na-wraku-tupolewa-jednak trotyl,6089442366#ixzz2yJQgHKYD. Badania próbek trwały ponad pół roku i w końcu pod koniec czerwca 2013 stwierdzono, że nie było trotylu na wraku tupolewa. Wybuch wykluczono dopiero niemalże rok później. Komu zależy na tym, by śledztwo w sprawie katastrofy smoleńskiej trwało jak najdłużej? Na pewno nie zakończy się w tym roku, może pod koniec przyszłego. Wciąż prokuratura czego na opinie, tym razem dokładną analizę dźwięków z kokpitu.
A premier obiecał jak najszybsze wyjaśnienie katastrofy...

Kto niby miałby być celem zamachu?

To pytanie jest najczęściej przytaczane przez przeciwników teorii o zamachu. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że celem mógłby być Lech Kaczyński. I tutaj krytykujący teorię o zamachu bez pardonu stwierdzają, że Lech Kaczyński nikomu nie zagrażał, a co więcej jego prezydentura zbliżała się do końca i nie wiadomo czy wygrałby kolejne wybory. Owszem, to prawda, ale mało kto pamięta, że na dwa miesiące przed katastrofą Lech Kaczyński objął przewagę nad drugim wyraźnym pretendentem do prezydenckiego fotela. Również mało kto pamięta (a może i mało kto wie), że do Smoleńska 10.04.2010 miał pierwotnie lecieć też lider PiS Jarosław Kaczyński. Dopiero na niedługi czas przed wylotem zdecydował się zostać w Polsce ze względu na chorą matkę. Eliminacja dwóch ważnych polityków mogła dać komuś korzyści. A może celem hipotetycznego zamachu był ktoś zupełnie inny, może wcale nie polityk?

Jeśli to zamach to…

No właśnie, to smutna, ale niestety szczera prawda, o której zapominają zwłaszcza przeciwnicy teorii o zamachu, ale nie tylko. Jeżeli pod Smoleńskiem rzeczywiście doszło do zamachu, to prawdopodobieństwo, że osoby prowadzące w tej sprawie śledztwo są wtajemniczone w zaistniały zamach jest co najmniej duże. Przecież nikt oficjalnie nie przyzna się, że dokonał zamachu, jeśli oczywiście brał udział w jego organizacji. Szansa na poznanie prawdy w obliczu tego argumentu znacznie maleje…Chcąc zatem wyrobić sobie własne zdanie na temat tej narodowej tragedii musimy właśnie skupić się na rzeczach, które nie mogą zostać ani zmanipulowane ani różnie ocenione biorąc pod uwagę perspektywę z której się na nie patrzy. Jak już wspomniałem takich rzeczy jest mało, ale są nimi także wciąż pojawiające się medialne doniesienia na temat katastrofy. Nie chodzi mi jednak o samą treść tych doniesień, bo nie jesteśmy w stanie ocenić, czy świadek twierdzący, że Tupolew nie utracił skrzydła mówi prawdę ale o sam fakt ich powstawania, a w szczególności sposób ich przedstawiania (nacechowany pozytywnie czy negatywnie) i związki przyczynowo – skutkowe danej informacji w odniesieniu do innych. Któż z nas nie pamięta pierwszych informacji o katastrofie, o trzech osobach, które miały przeżyć, o czterech próbach lądowania i o szybkim stwierdzeniu winy pilotów jako elementarnej przyczyny katastrofy. Co pozostało z tych doniesień? Tu już niech każdy odpowie sobie sam. Czy konieczne jest zatem podpisanie się pod którąś z dwóch przeciwstawnych wersji dot. przyczyn katastrofy : do wersji nieszczęśliwego wypadku czy do wersji eksplozji na pokładzie.Nie, możemy zająć stanowisko pośrednie. Uznać, że nie wyjaśniono wciąż przyczyn katastrofy i konieczne jest dążenie do poznania tej prawdy. Obiecać przed samym sobą, że będzie się dążyć do poznania rzeczywistych przyczyn tej tragedii dzięki własnej diagnozie (obiektywnej) obiektywnych faktów dot. katastrofy. Takie podejście dodatkowo sprawi, że pamięć o ofiarach katastrofy wciąż będzie żywa. Ważne, by nie mieć obojętnego stosunku do tej tragedii. Uznanie, że: „jest to dla mnie obojętne, co było przyczyną katastrofy” staje się początkiem do utraty człowieczeństwa.