Człowiek niejednokrotnie chwali się tym, że podporządkował sobie wiele gatunków zwierząt. Przymiotnik „domowy” występujący w nazwie zwierzęcia ma być jednym z wyznaczników tego, czy dany przedstawiciel fauny nawiązał współpracę z człowiekiem. Współpracę? Tak, to współpraca, choć większość z nas uważa, że to relacja na zasadzie „pan – niewolnik”, gdzie dyktującym warunki panem jest oczywiście człowiek. Trzeba jednak pamiętać, że udomowienie zwierząt jest formą symbiozy, która występuje między przedstawicielami różnych gatunków (np. rak pustelnik z ukwiałem,  czy niektóre gatunki mszyc z mrówkami). Człowiek otrzymuje mleko zwierząt, ich sierść, jaja, ochronę, przyjaźń (?) oraz mięso (!), ale w zamian nie daje tego, co mu się podoba, tylko to co potrzebuje dane zwierzę. Jednakże nawet po konfrontacji z takimi faktami człowiek nadal będzie uważał się za wyższego od zwierząt, choć wg biologicznej systematyki jest z nimi na równi. Tym wyznacznikiem wyższości ma być umiejętności porozumiewania się z nimi bez słów – nawiązywania kontaktów ale na zasadach, że zwierzę wie gdzie jest jego miejsce. Weźmy psy. Co prawda jest to zależne od rasy, ale większość z nich garnie się do ludzi. Nie oznacza to jednak, że jest bezgranicznie posłuszna człowiekowi. Są znane przypadki, kiedy to dobrze wytresowany pies zaatakował swojego właściciela. Może więc z tego wynikać, że ewentualna uległość to sprytne zagrywki, które mają na celu otrzymanie tego, co się chce, a poza tym to dokładnie nie wiadomo o czym psy tak naprawdę myślą... Za inny gatunek przyjazny człowiekowi uznawane są często delfiny, które mają być do tego stopnia inteligentne, że z łatwością dogadują się z człowiekiem, gdy ten znajdzie się w ich towarzystwie. Eksperci są jednak zgodni. Delfiny nie uważają człowieka za gatunek wybrany, tylko postępują zgodnie z instynktem stadnym – starają się zapewnić swojemu gatunkowi przetrwanie, pomagając sobie wzajemnie. Często dotyczy to dowolnej istoty ich rozmiarów, a więc np. człowieka. Dowodem tego, że delfiny często mylą człowieka ze swoim niech będą przypadki delfinów atakujących, a nawet zabijających ludzi, czy sytuacje w których po zabiciu rekina starały się uratować jego martwe ciało, podtrzymując je nosami by nie utonęło.
To wszystko pokazuje, że owszem człowiek udomowił pewne gatunki zwierząt, ale to „udomowienie” ma charakter współpracy, często nierównej, dochodzącej nawet do relacji tożsamych z współbiesiadnictwem.
Zastanówmy się co byłoby gdyby człowiek jednak nie „podporządkował” sobie jakiegokolwiek gatunku zwierząt. Wówczas może nie miałby poczucia wyjątkowości swojej istoty, ale traktowałby zwierzęta o wiele brutalniej niż dziś. Skoro nie można po dobroci, to trzeba siłą. Większość społeczeństwa zaakceptowałaby takie sposoby korzystania z „darów zwierząt”, bo w to, ze stalibyśmy się wegetarianami i nie używali części ciała zwierząt do produkcji odzieży i innych przedmiotów jakoś nie wierzę... Przemoc skierowana ku zwierzętom nie byłaby więc jakimkolwiek przestępstwem, a jej powszechny charakter mógłby ułatwić akceptację większych rozmiarów i siły przemocy między ludźmi.
Człowiek faktycznie stoi nad zwierzętami, ale nie powinien się tym szczycić. Zdaje się jednak, że świadomość tej dominacji chroni nas przed wieloma patologiami. Może więc warto zostawić wszystko tak jak jest?