Zgodnie z powiedzeniem „Wolnoć Tomku w swoim domku” uważa się, że prywatnie człowiek może robić wszystko co mu się żywnie podoba (o ile nie jest zabronione przez prawo, oczywiście, choć nie brakuje też tych, którzy twierdzą, że jest inaczej), zaś publicznie  możemy robić jedynie rzeczy, które wypada. Katalog tych czynności różni się w zależności od tego, komu zadamy dane pytanie. Dla jednym bowiem dane działanie wykonane w miejscu, gdzie każdy może nas zobaczyć jest albo czymś wulgarnym, albo wręcz przeciwnie – czymś naturalnym, a zatem nie powinniśmy się danej rzeczy wstydzić. Każdy z nas ma w głowie listę czynności, których publiczne wykonywanie jest w jego mniemaniu rzeczą dopuszczalną. Wspomniane wcześniej rady rzadko kiedy mają wpływ na ewentualne zmiany zbioru akceptowalnych czynności w miejscach publicznych, a wynika to nie tylko z zaprzeczających się wskazówek, ale przede wszystkim z naszej krótkiej pamięci. Owszem, czasem zdarza się, że gdy jakaś ważna persona wskaże, że nasz nawyk, z którym nie kryliśmy się w czasie pieszej drogi do pracy nie przystoi dobrze wychowanemu człowiekowi, to weźmiemy sobie to do serca, ale na ogół po dłuższym czasie przyzwyczajenia biorą górę  a nasze ewentualne poszanowanie dla postaci jako wzoru zachowań ze sfery savoir-vivre’u  zostaje wytłumione przez pogląd o własnej nieomylności. Za chwilę ja sam wskażę, co moim zdaniem jest dopuszczalnym zachowaniem w miejscu publicznym (choć wielu twierdzi, że to wyraz braku kultury) oraz wypunktuję najczęstsze moim zdaniem niewłaściwe zachowania w tej materii. Ale dlaczego macie mnie słuchać, skoro większe autorytety w dziedzinie dobrego zachowania są ignorowane? A może chociażby dlatego, że w przeciwieństwie do nich ja postaram się wyjaśnić dlaczego uważam dany czyn za stosowany lub nie, a nie jak znawcy dobrego smaku po prostu sucho stwierdzę, że uważam to i tamto za coś szalenie ordynarnego, bo po prostu mi się nie podoba. Logiczne wyjaśnienie powinno nie tylko przekonać, ale i ułatwić zapamiętanie moich wskazówek.
Zacznijmy najpierw od tego, czym w ogóle jest miejsce publiczne. Zazwyczaj przyjmuje się, że jest to obszar, gdzie obcy ludzie mogą mnie zobaczyć. A zatem miejscem publicznym jest miejsce pracy, szkoła, ulica czy supermarket. Tak, praktycznie przez większą część dnia przebywamy w miejscach publicznych, zwłaszcza, że także przydomowy ogród możemy za takie miejsce uznać. Nawet jeśli stoimy w miejscu, że nikt z ulicy nas nie jest w stanie zobaczyć to przecież zawsze ktoś może szybko na naszą posesję wtargnąć, albo obserwować nas z góry. I nie mam na myśli tu tylko satelit. Miejsce prywatne w odróżnieniu do miejsca publicznego to obszar w odniesieniu do którego mamy pewność, że absolutnie nikt nas nie obserwuje. I choć o czynach w obrębie sfery prywatnej będę pisał nieco później, to już tu podkreślę, że mam tu na myśli sytuacje, że nikt (nawet z najbliższych nam osób włączając w to małżonka i dzieci) nie patrzy na to co robimy.
Dobrze, weźmy się za konkretne czynności. Dla ułatwienia w odczycie podzieliłem je na tematyczne grupy.

CHOROBY i ODRUCHY CIAŁA
Przyznam szczerze, że ja sam jakoś się krępuję kichać będąc w sklepie, czy szkole. Na ulicy jakoś się nie powstrzymuję. Czy dobrze robię? Sam muszę siebie ocenić niestety negatywnie. Nie ma co się wstydzić oznak chorób i to nie tylko tych pospolitych. Owszem, przy kichaniu, czy kasłaniu należy zasłonić nos i usta chusteczką, ale absolutnie nie należy się powstrzymywać od tych odruchów i to nie tylko dlatego, że to niezdrowe. Hamowanie pewnych naturalnych reakcji może pokazywać, że nie czujemy się swojo w danym środowisku, a zatem jeśli tak robimy to jest to dla nas ważna wskazówka, by popracować nad przyjmowaniem rzeczywistości w odpowiednich formach, bo tylko tak możemy siebie w pełni realizować. I choć otoczenie różnie podchodzi do tematu powstrzymywania się od pewnych naturalnych zachowań, to lepiej jest zawsze uznawać, że z korzystnymi dla zdrowia reakcjami nie ma co walczyć i podobnie też odbierać takie zachowania innych ludzi. Czasem ludzie powstrzymując się przed zakasłaniem uważają, że wyrażają przez to szacunek wobec innych. I choć warto też mieć to na uwadze, to trzeba sobie jednak uświadamiać, że już sama ochrona innych przed zachorowaniem jest dbaniem o ich godność. A co z ziewaniem? Pogląd, że nudząca wypowiedź mówiącej osoby może wywołać u niektórych pragnienie snu manifestowane poprzez ziewanie jest wciąż popularna, dlatego też lepiej w pewnych miejscach (a w szczególności w szkołach, na uczelniach czy szkoleniach) zakrywać twarz podczas ziewania a w pozostałych wystarczy po prostu ziewnąć nie otwierając maksymalnie buzi. Nie ma bowiem obok osoby, którą nasze zachowanie mogłoby urazić. Jeśli chodzi o płakanie to nie powinniśmy wstydzić się łez. Nierzadko przecież zdarza się, że nawet w publicznym miejscu dotrze do nas wiadomość, która wywoła u nas ogromny smutek. Lepiej wówczas faktycznie uronić łzy niż poprzez sztuczne okiełznywanie emocji odezwać się do kogoś w sposób noszący znamiona braku uznawania jej godności. Wiele osób zastanawia się też, czy wypada w miejscu publicznym się drapać? Świąd, czy to spowodowany alergią, czy ukąszeniem jakiegoś owada można zneutralizować poprzez drapanie. Należy jednak to zrobić bez ściągania odzieży. Jeżeli natomiast jest to niemożliwe, to trzeba udać się do jakiegoś niepublicznego miejsca np. do toalety. Oczywiście, duże znaczenie ma to, co musielibyśmy ściągnąć by się podrapać. Ze względu jednak iż jedynie zdjęcie nakrycia głowy nie uchodzi za niekulturalne to nie będę się już nad tym rozwodził. W osobnej przestrzeni pozostaje natomiast kwestia innych rzadszych chorób, które może nie powodują pewnych odruchów, ale ich publiczne manifestowanie może nie być przyjemnym widokiem. Dbajmy więc o to, by w przypadku ran, czy poważnych chorób skóry zakrywać pewne partie zewnętrznej powłoki ciała. Zachowujmy się jednak naturalnie, bo sztuczność, czy zbytnie demonstrowanie faktu iż jesteśmy chorzy może zostać odebrane jako wskazywanie, iż jesteśmy w szczególnym stanie i oczekujemy od innych współczucia. Starajmy się więc, by nikt nas tak nie odbierał, a my sami widząc chorych zdających się strasznie biadolić nad swoich losem w żaden sposób ich nie faworyzujmy mówiąc przez to, że choroba to coś, co nie jest obce człowiekowi, więc nie ma co się afiszować.

SFERA SEKSUALNA
O, Boże, od czego tu zacząć?! Może od tego, że człowiek powinien panować nad własnym libido, a zatem jego zachowanie ma pokazywać, że potrzeby seksualne, choć są potrzebami niższego rzędu, to nigdy nie są w stanie zdominować czynów człowieka. Ktoś powie zaraz, że to nielogiczne, że sztucznie ukrywamy swoją seksualność. A ja odpowiem, że owszem publicznie ukrywamy, ale prywatnie się jej nie wstydzimy. I chyba uważamy się za stojących wyżej od zwierząt, które na ulicy bez skrupułów uprawiają seks. Najpierw rzecz charakterystyczna dla obu płci, a konkretnie oglądanie się za osobą, którą uważamy za atrakcyjną. Chyba nie ma osoby, która by nigdy się nie dopuściła takiego występku. Ja sam robię to wielokrotnie, więc postanawiam, że od jutra z tym koniec. Jak będziecie czytać ten tekst to mam nadzieję już być wolny od tego nawyku, który nie tylko jest swoistym wpychaniem się w życie drugiej osoby (tak to trzeba odbierać, bo do podglądania już tylko krok), a nawet może być to utożsamiane ze zdradą. Bo jeśli jakiś żonaty mężczyzna ogląda się na ulicy za innymi kobietami, to znaczy, że nie spełnia się przy partnerce. Ale to oglądanie się działa też w druga stronę. Nasze zachowanie (a tyczy się to w szczególności kobiet) nierzadko jest w połączeniu z prowokującym strojem skierowane ku  wzbudzania pożądań u płci przeciwnej. Nie należy zatem ulicy traktować jako miejsca, gdzie można umówić się na spontaniczny seks. Są pewne publiczne miejsca, gdzie poruszanie się w seksowny sposób jest dozwolone np. dyskoteki, ale w pozostałych takie zachowania są niedopuszczalne. Nasz strój i sposób chodzenia powinien nie wzbudzać niczyjej uwagi (no, chyba, że poruszamy się w specyficzny sposób ze względu na chorobę). I nie chodzi tu tylko o tak naprawdę poniżanie się poprzez uzewnętrznianie faktu, że atrakcyjny wygląd to nasz główny atut. Istnieje bowiem poważniejszy problem, którym są osoby o orientacjach homoseksualnych. Jeżeli geje i lesbijki chcą zachowywać seksualną czystość, to muszą unikać bodźców wyzwalających w nich libido. Trudno jednak ukrywać swoją płciowość, nie eksponować nagości pewnych części ciała, gdy za oknem wysokie temperatury. Dla mnie nie ma nic złego w tym, by w mieście mężczyźni chodzili w szortach i japonkach(oczywiście w pewnych miejscach, np. zakładach pracy taki ubiór jest niedopuszczalny z wiadomych względów). Chyba lepiej, żeby się nie pocić tak mocno, niż potem starać się kamuflować nieprzyjemny zapach. Jestem natomiast stanowczym przeciwnikiem, by panowie pojawiali się na ulicach miast bez podkoszulek, czyli w samych szortach. Paradowanie praktycznie w nagim stroju jest dopuszczalne jedynie na plaży, lub w miejscach względnie publicznych, np. ogródkach przydomowych, ale tylko w momencie wykonywania prac fizycznych podczas dużego upału. Należy jednak takie praktyki starać się redukować do minimum, m.in. dlatego, że dowiedziono, że człowiekowi jest bardziej gorąco jak nie ma na sobie koszulki niż jak ją ma. I co więcej kolor ubrania nie ma tu nic do rzeczy. Podczas koszenia trawnika można założyć np. podkoszulek bez rękawów, który jednak jest zbyt prowokujący (odsłania bicepsy i tricepsy, które są ważnym bodźcem seksualnym) by zakładać go idąc np. po zakupy.
Teraz przejdę do tematu trochę wstydliwego, a konkretnie erekcji męskiego członka. Wzwód u mężczyzny może być dostrzeżony nie tylko gdy nosi on luźne dresowe spodnie. U mężczyzn, którzy zakończyli już okres dojrzewania wzwód nie pojawia się w ciągu dnia bez wyraźnego bodźca erotycznego. W sytuacji, gdy mężczyzna nie jest w stanie zapanować powinien obrócić się tak, by nie był dostrzegalny jego członek. U mężczyzn przechodzących właśnie pokwitanie może dochodzić do częstych nieuzasadnionych wzwodów, które mogą ustępować dopiero po dłuższym czasie. Mężczyźni ci powinni wówczas postępować jak nieco starsi panowie, a w przypadku przedłużającej się erekcji pójść najlepiej do toalety. Nie należy natomiast w przypadku erekcji pozwalać na publiczną obserwację własnego przyrodzenia i nawet w sytuacji, gdy stoimy np. w kolejce powinniśmy odsunąć się z publicznego widoku. W sferze seksualnych (lub pseudoseksualnych zachowań) warto również zwrócić uwagę na te, które mogą kojarzyć się z obcowaniem płciowym (głównie zbyt przywiązanym do tego tematu osobom), choć w rzeczywistości nie mają z tym nic wspólnego. Przykładem może być podciąganie spodni. Sam należę do grupy osób, które do każdych jeansów muszą nosić pasek. Mimo to spodnie po przebyciu określonej trasy powoli się zsuwają. Muszę je podciągnąć będąc w miejscu publicznym. W takim zachowaniu nie ma nic złego i nie należy się doszukiwać w takich czynnościach żadnych podtekstów, ani w czynnościach o zbliżonym charakterze.

STOSUNKI MIĘDZYLUDZKIE
W miejscach publicznych musimy z innymi ludźmi pewne stosunki nawiązywać. Zazwyczaj wiążą się one z porozumiewaniem się lub współpracą (jeśli publicznym miejscem jest zakład pracy). Skupię się jednak jedynie na tych pierwszych. Przywitać się, przeprowadzić krótką rozmowę i powiedzieć „cześć” – to najbardziej optymalne zachowania związane z kontaktowaniem się ludzi w miejscach publicznych (sklepie, czy na ulicy, bo w szkole wygląda to trochę inaczej, żeby nie powiedzieć całkowicie inaczej). Optymalnym pod względem nie denerwowania pozostałych uczestników publicznej przestrzeni. A co irytuje? Najczęściej plotki, rozmowy o innych osobach (które raczej nie usłyszą rozmowy, ale ich znajomi może już tak) to największa patologia społecznego życia w miejscach publicznych. Niektóre osoby potrafią godzinami rozmawiać o życiu innych, wywlekać na publiczne światło prywatne brudy. Oczywiście, gdyby usłyszeli z ust osoby będącej wcześniej przedmiotem rozmowy coś na swój temat, to od razu wybuchłaby ogromna afera. Ludzie muszą w końcu dojrzeć. Jeśli chce się porozmawiać, to trzeba pójść do jakiegoś miejsca bez otwartej przestrzeni, najlepiej do własnego mieszkania i tam można innych obgadywać do woli (choć nie jest to wskazane, o czym będę pisał dalej, gdy już dojdziemy do sfery prywatnej). Jeśli chcemy jednak rozmowę w miejscu publicznym przeprowadzić to najlepiej róbmy to po cichu i koncentrując się na tematach, które nie urażą żadnej osoby, która przypadkiem może coś usłyszeć. Jeśli chcemy jednak pomówić na tematy bardziej kontrowersyjne to wybierzmy własny dom lub otwartą przestrzeń, np. park, czy las. Krótko mówiąc: rozmawiajmy w publicznych miejscach, ale na tematy niezwiązane z innymi i róbmy to krótko i niezbyt głośno szanując fakt, że niektórzy nie chcą mieć przymus dowiedzenia się o pewnych rzeczach (szczególnie tych z zakresu tabu) lub też po prostu źle się czują i potrzebują odrobiny spokoju. Nie postępujmy jednak wg zasady, że mówię na ulicy o tym, o czym rozmowy innych ludzi mnie nie irytują. Nie będę pisał dlaczego, licząc, że wyczucie smaku każdego z nas pozwoli rozpoznać tematy, o których lepiej nie wspominać w publicznych rozmowach.
W kategorii „Stosunki międzyludzkie” wspomnę też o okazywaniu sobie miłości. Oczywiście tej w wymiarze romantycznym (w poprzednim dziale nie wspomniałem otwarcie, że nie można w miejscu publicznym uprawiać seksu, ale to chyba rozumie się samo przez się), której oznaki koncentrują się na obejmowaniu, całowaniu i trzymaniu za rękę. Jeśli chodzi o tą ostatnią czynność, to tutaj żadnych ograniczeń nie ma. Trzymanie się za rękę może być nie tylko dowodem miłości, ale też na przykład przyjaźni (choć  gdy za ręce trzymają się mężczyźni to większość osób wie swoje). Ze względu na to iż przyjaźń to uczucie, którego manifestacja jest potrzebna to nie warto się kryć z jej oznakami. Trzeba jednak uważać by obcych ludzi nie traktować przez to jako naprawdę obcych, czyli niejako ich ignorować kosztem osoby z którą się przyjaźnimy. Marginalizacja pewnych postaci jest za to możliwa jeżeli okazywana miłość będzie zbytnio eksponowana. Romantyczne spacery z przytulaniem i całowaniem lepiej organizować nie w centrum miasta, tylko na jego obrzeżach, tak by osoby, które albo to związków nie mogą tworzyć, albo to czują się zranieni po nieszczęśliwym związku nie byli przez to pokrzywdzeni.

KORZYSTANIE Z TECHNIKI
Gdzieś kiedyś przeczytałem, że ktoś tam uważa rozmawianie przez telefon komórkowy na ulicy, czy w sklepie za mało eleganckie. Zastanawiam się, czy ta osoba pomyślała zanim wyraziła taką opinię. Przecież właśnie telefony komórkowe wymyślono po to, by być w kontakcie ze światem w miejscach publicznych, a nie prywatnie w domu, gdzie jest dostępny telefon stacjonarny. Owszem, można się doczepić jeżeli rozmowy są za głośne (lub gdy za głośny jest sam dzwonek, lub jego melodia  to piosenka z kontrowersyjnymi słowami lub dźwięki niekojarzące się z niczym przyjemnym) lub dotyczą tematów kontrowersyjnych (patrz wyżej), ale do samego faktu rozmowy nie ma się co czepiać. Słuchanie muzyki? Tak, owszem, ale ze słuchawkami na uszach, i to też na tyle cicho, by dźwięki z nich nie były słyszalne z odległości kilku metrów, bo niektórzy mogą nie lubić danego typu muzyki, a co więcej muzyka zbyt głośna powoduje, że tracimy kontakt ze światem i możemy na kogoś po prostu wpaść, czy nie słyszeć, gdy ktoś będzie chciał nam zwrócić uwagę lub poprosić o pomoc. Jeżeli chodzi natomiast o korzystanie z urządzeń mobilnych typu tablet, smartfon, to jak najbardziej można do nich zerknąć na chwilę, by sprawdzić np. pocztę, ale po co się z nimi afiszować i podczas drogi do supermarketu przeglądać Facebooka. To jest po pierwsze niebezpieczne, a po drugie stanowi pokusę dla tych, którzy nie posiadają danego sprzętu, by go kupić. A umówmy się, choć korzystanie z mobilnych urządzeń z wyświetlaczami choć użyteczne i czasem w pracy niezbędne to za zdrowe dla moralności nie jest. Wyznacza bowiem pogląd, że ciągle trzeba podążać za najnowszymi technologiami i wydawać na to kupę kasy. My sami tego nie róbmy, wystarczy, że reklamy się na tym koncentrują.

SPOŻYWANIE POKARMÓW I POKREWNE
O tym, że spożywać alkoholu w miejscu  publicznym, czy korzystać z innych używek (jak np. papierosy) w miejscu publicznym nie można wiedzą chyba wszyscy. I choć jeśli chodzi o papierosy to np. ulica strefą zakazaną nie jest to dla promowania zdrowego stylu życia nie należy się tam nikotyną odurzać. Podobnie nie należy czy to na ulicy, czy w szkole, czy nawet w miejscu pracy spożywać pokarmów niezdrowych, typu chipsy, pizza czy Fast-food. Obserwacja osoby jedzącej takie rzeczy przez człowieka głodnego może wzmóc apatyt i sprawić, że choć nie miał zamiaru to sięgnie po coś niekorzystnego dla zdrowia. Tam, gdzie mogą nas obserwować inni powinniśmy jeść jedynie to, co zdrowe (np. owoce) i pić to, co naprawdę gasi pragnienie, a nie tylko udaje, że to robi (czyli wodę i soki zamiast coli, czy oranżady). Starajmy się jednak w miejscach publicznych (a szczególnie na ulicach) nie spożywać zbyt dużej ilości pokarmów. Pokazujmy innym, że nie jesteśmy zwierzętami i potrafimy donieść zakupy do domu i tam się posilić. Zintegrujmy się też z cierpieniem ludzi głodnych (niekoniecznie bezdomnych, ale nawet tych, co nie mają przy sobie pieniędzy, by kupić coś do jedzenia) i nie manifestujmy tego, że sami likwidujemy swój głód wzmacniając przy tym głód naprawdę głodnych. Warto też mieć na uwadze, że osoby otyłe powinny szczególnie unikać spożywania jedzenia w miejscach publicznych, gdyż takie zachowania po pierwsze utrwalają pogląd, że otyłość musi jeść w parze z obżarstwem, a po drugie promuje brak dbania o własne ciało.

No to w końcu wejdźmy teraz w strefę prywatną. Tutaj, kwestia, czy daną rzecz wolno robić czy nie ma o wiele mniejsze znaczenie niż przy miejscach publicznych. Prywatnie mogę sobie chodzić nago, nikt mnie nie widzi – to bardzo zdrowe i przyjemne, bo nic człowieka w końcu nie krępuje (o czym doskonale wiedzą ludzie wysocy i szczupli, którzy często wybierają ubrania ciut za małe, ale przynajmniej takie, w których nie wyglądają jakby mieli na sobie worek!). Dozwolone jest też mówienie do siebie czy obgadywanie innych. Mogę opychać się niezdrowym jedzeniem ze świadomością, że szkodzę tylko sobie. O i tu doszliśmy do ważnej prawdy. Nieodpowiednie zachowania w miejscu publicznym szkodziły nie tylko ich wykonawcom, ale także przymusowym odbiorcom, natomiast postępując źle, gdy nikt nie widzi działamy destrukcyjnie przede wszystkim na siebie i pośrednio na innych też, gdy skutki tych zachowań przenosimy na forum publiczne. Pamiętajmy, że nie możemy czegoś takiego odczytywać za poświęcenie, interpretować powstrzymywania się od pewnych zachowań w miejscach ogólnodostępnych na rzecz „szaleństw” w domowym zaciszu. Bo tu jest tak jak z samobójstwem – prawnie nie jest to czyn zabroniony, ale każdy kto próbował się zabić musi zostać poddany leczeniu, bo coś z nim jest nie tak (oczywiście, niekoniecznie z jego winy). Dlatego też starajmy się unikać nieprzyzwoitych zachowań do których z pewnością można zaliczyć masturbację w jakiejkolwiek formie i róbmy to nie tylko ze względu na to, że niszczy to nasz więzi z innymi ludźmi, ale również dlatego, że takie zachowania dziś prywatne, jutro mogą już nie mieć miejsca dla swojej egzystencji. Nikt nie może nam zapewnić, że cały czas będziemy żyć w takim idyllicznym świecie, gdzie każdy znajduje miejsce, gdzie może pobyć sam. Jeśli nadejdą warunki skrajne, związane np. z jakimś kataklizmem to niewykluczone, że zostaniemy zmuszeni do przebywania nieustannie wśród ludzi, których możemy nawet nie znać. Nawyk prywatnych zachowań nie nadających się do ich upubliczniania, a konkretnie walka z nim dla zachowania resztek twarzy może w dłuższym okresie całkowicie rozbić daną osobowość. Zakończenie tych skrajnych warunków i powrót do prawa do prywatności może nawet zakończyć się tragicznie. Tak więc dla zachowania zdrowia psychicznego należy redukować do minimum wszelkie nawyki, które co prawda w małych ilościach nie są szkodliwe to utrwalone przypominają boleśnie, że nie da się bez nich żyć.

Czy strefa prywatna czasem miesza się z publiczną? Jest tak zawsze, gdy zapraszamy innych do naszego domu, czy mówiąc ogólniej do naszego życia. Zamieszczając na portalach społecznościowych zdjęcia przedstawiające zachowania właściwe jedynie dla sfery prywatnej postępujemy tak jak gdybyśmy wykonywali je w miejscu publicznym. Dlatego też uważajmy na to i nie dziwmy się ewentualnej krytyce naszego postępowania, która może dać znać o sobie w miejscu publicznym. Uważajmy, bo nawet jeśli w naszym mniemaniu na zdjęciu nie ma nic nieprzyzwoitego, to ludzie pokazują, że ich interpretacja nie ma granic. Może więc lepiej nie zamieszcza zdjęć własnej osoby w Internecie, ale wówczas nie wypada również wchodzić z buciorami w prywatne życie innych poprzez komentowanie ich czynów. No, chyba, że są to osoby publiczne – one szczególnie musza uważać na to, co robią w miejscu publicznym i mieć też świadomość, że miejsca dla nich prywatne mogą czasem nie istnieć… Ale takie życie sobie wybrali.

Odniosłem się zaledwie do niektórych zachowań, z pewnością pominąłem wiele tych z którymi macie problemy. Zastanawiacie się bowiem, czy to wypada robić na ulicy, czy lepiej dokonywać tego jedynie w domu. Gdy takie pytanie się pojawi warto dłużej pomyśleć i to nie tylko nad tym, czy robić to tu czy tam, ale także czy może jest sposób, by w ogóle tą czynność wyeliminować z życia. Bo taka opcja czasem istnieje i na ogół jest najrozsądniejsza…