Wszyscy jesteśmy... burzą piaskową!

Niegdyś kamienowano, tych, którzy "nie byli godni żyć". Dziś ocena tego, czy ktoś jest godny żyć w społeczeństwie odbywa się raczej w nieświadomości, a kamienowanie przeprowadzane jest w bardzo sprytny i wysublimowany sposób. Zamiast kamieni są ziarenka piasku, czasem prawie niewidoczne, albo na tyle powszechne, że na nikim nie robią wrażenia. Gdy jednak kierowane są w stron jednej osoby przez dziesiątki innych, to mogą dać wrażenie burzy piaskowej znacznie ograniczającej aktywność, a po wielu latach przygnieść swym ciężarem, bo kto da radę wyswobodzić się spod tony piasku. Przecież każdy rzucił tylko ziarenko, no może kilka, parę razy. Ale co z tego - w końcu "życie jest brutalne" i każdy dostaje od niego kopa! Otrzymane kopniaki się jednak sumują, a ziarenka piasku, choć symboliczne, to swoje ważą, zwłaszcza nagromadzone. Najbardziej przeraża jednak nie ów mechanizm, ale to, że mówienie o nim głośno uchodzi za rozpaczliwą próbę usprawiedliwiania swoich błędów, tego, że w życiu coś nie wyszło. I wydaje się, że ten brak prawa do prawdy, do tego, że solidarność społeczna jest wyłącznie wynoszonym na sztandary hasłem jest jeszcze brutalniejszą formą naprawdę ostatecznego "unicestwienia" jednostki.