Życie pełne sprzeczności

Możliwe, a jednocześnie niemożliwe - to jest właśnie paradoks. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że takich sytuacji jest niewiele, ale wystarczy przyjrzeć się życiu każdego z nas, by odkryć, że łączenie się sprzeczności jest czymś powszechnym i tolerowanym. Nierzadko widzimy ewidentne dowody - za i przeciw danej hipotezie, dodajmy dowody wykluczające się, ale mimo to nie rujnuje to naszego wyobrażenia o rzeczywistości i funkcjonujemy dalej, choć w czysto teoretycznych, ogólnych rozważaniach paradoks na drodze naszego życia powinien doprowadzić więc do blokady nie do przejścia. Czy jednak bagatelizowanie takich zjawisk wynika z tego, że ów dowody są często jedynie poszlakami, co prawda graniczące z pewnością, ale jednak poszlakami, czy też swojskość tego typu incydentów widoczna chociażby w ocenie ludzi i ich zachowań (bo efekt "rozgryzania" drugiego człowieka jest często paradoksem) sprawia, że staramy się je zrozumieć? Warto jednak zauważyć, że gdy stykanie się ze sobą sprzeczności dotyczy sfery naukowej i manifestuje się chociażby w wielu teoriach spiskowych, to uwielbiamy je wyśmiewać. Czyżby dlatego, że prawdziwą blokadą może być jedynie "nowa" prawda w ujęciu globalnym i zamiast rozważań, które mogłyby ją ujawnić, lepiej ją wyśmiać?