Piękno intymności

Dlaczego intymność jest piękna? Bo tylko ekskluzywne grono ma dostęp do pewnych skrzętnie skrywanych przed innymi elementów życia. Cielesność, reakcje na bodźce, możliwości fizyczne i ich rozwój, czy specyfika seksualności są piękne pod warunkiem, że odsłaniane są jedynie przed tymi, którzy w jakiś sposób na to zasłużyli. Zasłużyli nie pieniędzmi, czy wyglądem, ale swoim zachowaniem. Otrzymują nagrodę, ale tak tego nie traktują. Otrzymują sposób na realizację swoich potrzeb. To niesamowite, ale nie chodzi jedynie o potrzeby seksualne, ale także potrzebę przynależności i bycia wyjątkowym. Kiedy w taki sposób podchodzimy do seksualności, to zaczynamy inaczej patrzeć na przygodną płciową aktywność, dostrzegamy jej wady i przynajmniej składamy sobie ciche postanowienie - "postaram się tego więcej nie robić". Uprzedmiotowienie człowieka w nim widoczne jest wówczas szczególnie akcentowane, bo mamy jedynie fizyczne, bardzo płytkie zaspokojenie jednej z potrzeb fizjologicznych w opozycji do przyjemności ze spokojnego, pełnego pasji odkrywania drugiego człowieka. Człowiek, które doświadczył piękna intymności zupełnie inaczej odbiera partnera, a także innych ludzi. Nie ma problemów z ustaleniem hierarchii wartości, czy wyborem w zakresie troski o tych, którzy naprawdę są dla niego ważni. Aktywność seksualna obdarta z piękna wprowadza w kanon osób nas otaczających pozycję "partnera seksualnego", którego trudno umiejscowić w tabeli życiowych priorytetów.