Ten idealny świat. Ten idealny smutek

W świecie, w którym otwarte wygłaszanie zwłaszcza niepochlebnych opinii jest czymś niepożądanym, powstały mechanizmy dzięki którym pozbywamy się niepotrzebnej frustracji. Zawsze i wszędzie nieskrępowane myśli w głowie dają nam poczucie wolności. Może i łzy cisną się do oczu z poczucia niesprawiedliwości, ale bycie sobą to niezapomniane doznanie! W gronie najbliższych możemy wyjść poza wewnętrzne monologi i powiedzieć co myślimy naprawdę. To krąg bardzo wąski i nieosiągalny tak często jak byśmy chcieli, ale samo oczekiwanie na spotkanie z nim też jest bezcenne! No i wreszcie: Internet! Choć tylko pozornie anonimowy, to przecież pozory zawsze się liczą, czasem nawet bardziej niż prawda. Nie wylewamy w nim żali bardzo osobistych, wręcz przeciwnie wtapiamy się w zbiorową nienawiść, którą z satysfakcją przelewamy na całe grupy społeczne lub osoby publiczne. Skoro istnieją takie mechanizmy, to ten świat musi być idealny! Ale w konfrontacji z moimi marzeniami o idealnym świecie, zwłaszcza tymi z dzieciństwa pojawia się smutek. Niestety, ale chyba zbyt idealny...